montaż klimatyzacji

 Ogólne kryteria wyboru czynnika  dla klimatyzacji są następujące: 
- środowiskowe: wartości wskaźnika niszczenia ozonu ODP dla R 22 (około 0,034). Drugim parametrem jest wskaźnik TEWI tj. pośredniej emisji CO2 w procesie generowania mocy, co czyni wartość potencjału cieplarnianego GWP czynnika mniej istotną. Dla jednostkowych aplikacji decydującym o TEWI jest sprawność urządzeń klimatyzacyjnych;

 
 

- koszt czynnika wraz z kosztami jego zastosowania a także poziom ciśnień związany z dostępnością komponentów. Ważny jest też koszt wprowadzenia nowego projektu (często niższy przy układach wysokociśnieniowych ze względu na małe gabaryty urządzeń); 
- dostępność sprężarek i innych zespołów oraz ich sprawność, która może być wyrażona w kosztach ruchowych i jest ściśle powiązana z efektem cieplarnianym. Unifikacja elementów klimatyzacji może tu przynieść oszczędność kosztów dzięki uproszczeniu i standaryzacji dla czynników dostępnych u producenta i odbiorców rynkowych; 
- poślizg temperatury - powodujący frakcjonowanie czynnika w systemach pośrednich (chillerach), przedwczesne szronienie parowników i kłopoty eksploatacyjne (związane np. z użyciem R 407C); 
- bezpieczeństwo obejmujące koszty związane z zastosowaniem zabezpieczeń i rozwiązań specjalnych oraz standardy i przepisy budowlane, które można związać z kwestiami bezpieczeństwa. 


   Poślizg temperatury jest charakterystycznym dla czynników z grupy "400". Wynika on z faktu, iż w mieszaninach nie azeotropowych w określonej temperaturze jeden ze składników zaczyna wcześniej od pozostałych podlegać wrzeniu lub skraplaniu (inny przebieg linii parowania). Tym samym kondensacja, np. R 407C zachodzi przy malejącej temperaturze, a wrzenie przy rosnącej . Prowadzi to w skraplaczu do malejącej różnicy temperatur pomiędzy freonem a czynnikiem chłodzącym (np. powietrzem). Spada zatem efektywność wymiany ciepła. W parowniku natomiast, poślizg temperatury w warunkach dużych obciążeń cieplnych układu (niskie temperatury powietrza zewnętrznego) może powodować przyspieszone szronienie na powierzchni zewnętrznej wymiennika, a także zakłócenie mechanizmów transportu ciepła w procesie wrzenia (zaburzone wrzenie błonkowe i objętościowe freonu). W praktyce obliczeń dla porównania przyjmuje się w obiegu punkt po uśrednieniu warunków na linii parowania i kondensacji, co pozwala w jednakowy sposób traktować także przypadek poślizgu temperatur. Jeśliby przyjąć za odniesienie np. punkt rosy, to określona wydajność sprężarki okazałaby się mniejsza w ustalonych warunkach (niższe ciśnienie czynnika). 
   Teoretyczny COP przy 100% sprawności sprężarki jest tylko pierwszym oszacowaniem, dopiero dane o sprawności sprężarek w odniesieniu do konkretnych freonów pozwalają ocenić przewidywalne skutki zmiany czynnika. Na ogół podawane sprawności różnego typu sprężarek w odniesieniu do R 22 różnią się o około 5-10%. Dla sprężarek tłokowych przy R 134a lub R 407C o mocy 10-40 kW sprawność ich jest o kilka procent niższa. Dla małych sprężarek śrubowych na R 134a jest ona zbliżona, zaś dla R 410A i R 407C niższa o 3-9% przy mocach 1,5-8 kW. W zakresie dużych sprężarek tłokowych i śrubowych (15-150 kW) na R 407C jest podobnie, ale przy R 134a i R 717 dla dużych sprężarek śrubowych klimatyzacji uzyskuje się wyższe sprawności (3-10%) niż dla R 22. 


   Z użyciem określonych czynników wiąże się istotne zagadnienie doboru odpowiednich olejów (smarowanie współpracujących elementów i chłodzenie). W dotychczas stosowanych sprężarkach, podstawowym wymogiem jest odpowiednie współdziałanie czynnika z olejami, tj. dobra rozpuszczalność i chemiczna obojętność. Czynniki chłodnicze wykazują zróżnicowaną mieszalność z olejami w określonych warunkach ciśnień i temperatur. Możliwe jest z tego powodu frakcjonowanie komponentów mieszaniny (np. R 407C), a w konsekwencji może następować zmiana składu cyrkulującego czynnika i zmiany w wydajności układu. Te przypadki są jednak mało prawdopodobne w odniesieniu do typowych parametrów pracy układów klimatyzacji w budynkach. Większość producentów klimatyzacja zaleca odpowiednie wartości limitujące wymagany wydatek i poziom prędkości przepływu w przewodach, który zapewnia powrót oleju do sprężarki. W systemach indywidualnych (split) nie jest to problemem, jednak dla układów złożonych o zmiennej wydajności, olej może być gromadzony w wymienniku ciepła znajdującym się w budynku. Aby zapewnić poprawną pracę i odpowiednią ilość oleju w misce olejowej, zewnętrzna jednostka zaopatrzona jest w system automatycznego odzysku oleju, co umożliwia trwałą i bezpieczną eksploatację układu